Wałbrzych: „Bracia” w Bibliotece pod Atlantami

Oddział Zbiorów Audiowizualnych wznawia po wakacyjnej przerwie SEANSE POD ATLANTAMI nowym cyklem filmowym pn. „Kino Okiem Kobiet”

Czy przemysł filmowy to domena mężczyzn? Co mówią statystyki? Jeżeli przyjrzymy się czterem najważniejszym wydarzeniom branżowym na świecie (Festiwale w Cannes, Berlinie, Wenecji oraz amerykańskie Oscary) wnioski nasuwają się same, panie za swoją twórczość filmową w najważniejszych kategoriach nagradzane bywały niezwykle rzadko. . Dla przykładu – pierwszy Oscar za reżyserię trafił do rąk kobiety (Kathryn Bigelow za obraz „The Hurt Locker”) w roku 2010 czyli po – bagatela – 82 latach. Jane Campion otrzymała za „Fortepian” – jako pierwsza dama w historii – Złotą Palmę w Cannes (1993 rok)… ex-equo z chińskim reżyserem Kaige Chenem ( „Żegnaj moja konkubino” a to z kolei pierwszy chińskojęzyczny obraz, który otrzymał to prestiżowe wyróżnienie). Owszem, doceniano wdzięk i talent aktorski pań. Zauważono ich gorliwe „asystowanie” mężczyznom w trudnym procesie powstawania dzieła filmowego, kobiety sprawdziły się jako makijażystki a także projektantki kostiumów czy scenografki. Wszystkie te umiejętności – rzecz jasna przydatne ale nie mające w gruncie rzeczy ostatecznego czy zasadniczego wpływu na kształt filmu – sytuują panie w tradycyjnych rolach i podkreślają ich „dekoracyjny” charakter. Chociaż w tym wypadku owo „dekorowanie” nabiera znaczenia szczególnego (wymienione profesje tej czynności ściśle dotyczą).

Czy w związku z tym płeć żeńska nie ma nic konkretnego do powiedzenia nw kwestii złożoności świata i wielości jego problemów, ograniczając się jedynie do „własnego podwórka” ochoczo im przypisanego przez wieki rozszalałego patriarchatu? Czy panie potrafią jedynie umalować, ubrać, nakarmić, obsłużyć i poplotkować? A jeśli zdecydują się przemówić, to zakres tematyczny jest z góry określony (tj dzieci, związki, moda, uroda, zakupy i kuchnia)? Oczywiście nie. Okazuje się bowiem, iż kobiety odznaczają się szczególna wnikliwością, wyczuciem i pasją w ukazywaniu ludzkich bolączek, słabości i dylematów tworząc wielowymiarowe portrety bohaterów uwikłanych zarówno w codzienne sprawy jak i szerszy kontekst, który ostatecznie i tak sprowadza się do jednostkowego dramatu. Nie boją się trudnych, „źle widzianych” w kinematograficznym mainstreamie tematów. Być może dlatego z większym uznaniem propozycje kobiet-reżyserów spotkały się na przeglądach i kina niezależnego, niszowego, poszukującego (dla przykładu w ostatnim dziesięcioleciu na Festiwalu Filmowym w Sundance to właśnie panie aż czterokrotnie sięgnęły po Główną Nagrodę Jury)

Swoim nowym cyklem „Kino Okiem Kobiet” Oddział Zbiorów Audiowizualnych pragnie przybliżyć wszystkim chętnym to, co zobaczyły znane panie reżyser po drugiej stronie kamery.

Zaczynamy duńskim dramatem w reżyserii Susanne Bier pt „Bracia”. Na początku fabuły spodziewamy się co najwyżej rodzinnego trójkąta. Mamy więc dwóch skrajnie różnych mężczyzn – braci, i piękną kobietę – żonę jednego z nich . Mąż, który jest zawodowym żołnierzem, wyjeżdża na misję pokojową do Afganistanu, szwagier – młody chłopak na bakier z prawem zostaje i….historia nabiera rumieńców ale z zupełnie innych względów niż można było przypuszczać. Przyjazne domowe ognisko i wiatr dziejów. Bliższy, zimny i realny bardziej niż kiedykolwiek.

Obraz spodobał się zarówno krytykom jak i publiczności (nagroda na Festiwalu Filmowym w Sundance) do tego stopnia, że irlandzki reżyser Jim Sheridan (m.im. „W imię ojca”) postanowił opowiedzieć historię raz jeszcze. Zaprosił w tym celu do współpracy utalentowane, młode, amerykańskie gwiazdy – N. Portman, J. Gyllenhaala i T. Maguire co zaowocowało udanym remakiem.