Spektakl wyreżyserowała Weronika Szczawińska, a wykonali aktorzy Teatru im. Stefana Żeromskiego z Kielc.
Zarówno reżyseria, jak i znakomita gra aktorska, wzbudziły entuzjazm wśród licznie przybyłej widowni, ale nie ma w tym nic dziwnego: aktorzy na spotkaniu z publicznością bezpośrednio po zakończeniu przedstawienia ujawnili, że tę sztukę mogą bez problemu zagrać w przysłowiowym „środku nocy”. Niejednokrotnie spektakle są wznawiane po kilku miesiącach z jedną zaledwie próbą.
Reżyserka spektaklu - Weronika Szczawińska - powiedziała, że ten dramat Tadeusza Różewicza jest pułapką: nie jest podzielony na akty, tylko na obrazy i w zasadzie nie jest dramatem, tylko poematem.
Dlaczego Różewicz? Powody są trzy:
1. Ta sztuka jest nie do końca obecna w kanonie i w zasadzie niezbyt dostrzegana.
2. Z powodu głównej bohaterki – w odróżnieniu od większości dzieł jest to kobieta
3. Język – niewinny tekst „retro” przeplatany cytatami, odniesieniami do innych twórców, wypełniony wierszami Marii Komornickiej.
Spektakl od początku miał bardzo bujną i ciekawą historię wystawień, otrzymywał złe recenzje, niejednokrotnie był określany mianem skandalu, doszło nawet do ekskomuniki.
W sztuce zmieniono zakończenie, żeby uaktualnić ją do naszych czasów. Według słów reżyserki, Różewicz był aktualny 30 lat temu, teraz już tak nie szokuje. Seksualność nie jest już tematem tabu. Problemem jest natomiast to, że zalewa nas obraz ciała kreowany przez pryzmat konieczności zakupów różnego rodzaju produktów i nie prowadzącej do niczego pracy nad własnym wizerunkiem.
Weronika Szczawińska jest dramaturgiem, zajmuje się też reżyserią. Są to dwa zupełnie odmiennie środowiska pracy, ale oba równie ciekawe i chętnie wykonywane.
