Projekty uchwał zostały wprowadzone do porządku obrad, ale radni nad nimi nie głosowali, bowiem jak poinformował Krzysztof Kalinowski, Przewodniczący Rady Miasta:
- Tryb przyznawania tytułu "Zasłużony dla Miasta Wałbrzycha" określa odrębna uchwała - mówi Przewodniczący Kalinowski. - Z wnioskiem o nadanie takiego tytułu może wystąpić Prezydent Miasta Wałbrzycha, stałe komisje Rady Miejskiej Wałbrzycha, osoby prawne lub organizacje prawne i polityczne. Tymczasem tutaj mamy do czynienia z uchwałami złożonymi przez klub radnych. Ta uchwała i ten katalog tego nie przewiduje i dlatego taka uchwała powinna zostać złożona zgodnie z odpowiednim trybem.
Przewodniczący zaproponował, żeby zdjąć obie uchwały z porządku obrad i wniosek ten przeszedł większością głosów.
My prezentujemy uzasadnienia tych uchwał.
Uzasadnienie
Mieczysław Tarnowski (ur. 25 grudnia 1945 roku w Mönchengladbach, Niemcy – zm. 11 maja 1991 roku we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu przy ul. Matejki w Wałbrzychu) był działaczem społecznym, związkowym i opozycji demokratycznej w PRL Uznawany jest za niekwestionowanego lidera wałbrzyskiego podziemia „Solidarności”.
Urodził się w rodzinie wywiezionej podczas II wojny światowej na przymusowe roboty do Niemiec. Po wojnie mieszkał w Szczawnie-Zdroju, a następnie w Wałbrzychu. W 1965 roku ukończył Technikum Górnicze w Wałbrzychu i rozpoczął pracę w Kopalni Węgla Kamiennego „Wałbrzych”, awansując z czasem na górnika szybowego. Równocześnie zdobył uprawnienia rolnicze i przez cztery lata prowadził gospodarstwo w Unisławiu Śląskim.
W sierpniu 1980 roku uczestniczył w strajku w kopalni, a we wrześniu wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Został członkiem Komisji Zakładowej „S” w KWK „Wałbrzych”, w 1981 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Oddziału Wojewódzkiego związku w Wałbrzychu oraz był członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk NSZZ „Solidarność”.
29 listopada 1981 roku wyjechał jako przedstawiciel górników w oficjalnej delegacji „S” do Szwajcarii. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia pozostał za granicą i rozpoczął działalność na rzecz podziemnych struktur związku w kraju. W Zurychu współtworzył biuro „Solidarności”, wyjeżdżał do Norwegii, RFN i Francji, uczestnicząc w spotkaniach i mityngach z pracownikami europejskich zakładów pracy, informując o sytuacji w Polsce oraz organizując pomoc dla środowisk opozycyjnych w Wałbrzychu. Był współorganizatorem zjazdów działaczy i komitetów solidarnościowych oraz uczestnikiem sympozjum ruchów pokojowych w Wiedniu. Utrzymywał się z pracy w prywatnej odlewni aluminium.
W grudniu 1982 roku, uznając że możliwości działania na emigracji się wyczerpały, wezwał (m.in. przez Radio Wolna Europa) działaczy „S” do pozostawania w kraju i sam podjął decyzję o powrocie. W dniu 1 lutego 1983 roku wrócił do Polski. Przed wyjazdem zorganizował w Wiedniu konferencję prasową, uzasadniając swoją decyzję i propagując potrzebę kontynuowania jawnej i konspiracyjnej działalności w kraju.
Po powrocie objął przywództwo podziemnych struktur „Solidarności” w Wałbrzychu (po Jerzym Szulcu). Skonsolidował lokalne środowiska opozycyjne, związał grupy skupione wokół „Niezależnego Słowa” i „Informatora Górniczego”, nawiązał współpracę z Regionalnym Komitetem Strajkowym we Wrocławiu, a także środowiskami podziemia w Warszawie i Gdańsku.
Utworzył Tajną Komisję Oddziałową „S” w województwie wałbrzyskim, organizował wykłady w ramach „Latającego Uniwersytetu”. Był wielokrotnie zatrzymywany i represjonowany. Po uroczystościach 1 maja 1983 roku został zatrzymany,
później kolejne zatrzymania powtarzały się wielokrotnie; dwukrotnie pobito jego syna. Po powrocie z zagranicy domagał się przywrócenia do pracy w KWK „Wałbrzych”. Mimo poparcia załogi dyrekcja odmawiała. Dnia 12 grudnia 1983 sąd pracy nakazał jego zatrudnienie, jednak cztery dni później został aresztowany pod zarzutem kierowania podziemiem i „próby obalenia ustroju”. Przetrzymywany był w Wałbrzychu i Świdnicy bez aktu oskarżenia. Zwolniony dopiero w dniu 7 sierpnia 1984 roku po amnestii.
W następnych miesiącach kierowany był przed kolegia ds. wykroczeń z powodu rzekomego „uchylania się od pracy”, organizowania nielegalnych zgromadzeń i innych zarzutów. Jego dom stał się miejscem spotkań działaczy „S”, które w 1984–1985 nabrały sformalizowanego charakteru i przyciągały m.in. Zbigniewa Romaszewskiego, Józefa Piniora, Lothara Herbsta, Andrzeja Wiszniewskiego czy Wojciecha Myśleckiego. Spotkaniom tym regularnie towarzyszyły rewizje, zatrzymania i wysokie kary finansowe, co zmusiło do ich zawieszenia.
Był współorganizatorem Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Józefa Robotnika w Wałbrzychu. W 1985 podjął pracę w spółdzielni budowlanej, a w 1986 – po rozpoznaniu choroby nowotworowej – przeszedł na rentę.
W grudniu 1987 roku, po utworzeniu Regionalnej Komisji Wykonawczej województwa wałbrzyskiego, został jej przewodniczącym oraz – wraz z Jerzym Langerem – przedstawicielem regionu w RKW Dolny Śląsk powołanym przez Władysława Frasyniuka. Współorganizował ruch „Bez Przemocy – Non violence” i działał w Dolnośląskiej Komisji Praworządności. W 1988 powołał Komitet Obywatelski skupiony wokół swojej osoby, przekształcony następnie w Wyborczy Komitet Obywatelski w kampanii 1989 roku. Był sygnatariuszem wniosku o ponowną rejestrację NSZZ „Solidarność”.
W wyborach 4 czerwca 1989 roku został pierwszym senatorem ziemi wałbrzyskiej. Nawrót choroby uniemożliwił mu dokończenie kadencji. Ostatni raz uczestniczył w pracach parlamentu podczas zaprzysiężenia Lecha Wałęsy 22 grudnia 1990. Zmarł 11 maja 1991 we Wrocławiu.
Rozpracowywany był m.in. przez Wydział V KW MO/WUSW w Wałbrzychu w ramach spraw operacyjnego rozpoznania, kolejno SOR m.in. kryptonim „Emigrant” i „Samuraj”. Uhonorowanie Pana Mieczysława Tarnowskiego zaszczytnym tytułem „Zasłużony dla Miasta Wałbrzycha”, będzie również wyrazem docenienia zaangażowania oraz odwagi opozycji antykomunistycznej w Wałbrzychu.
Uzasadnienie
Józef Zalas urodził się 26 kwietnia 1936 w Łagiewnikach, obecnej dzielnicy Krakowa, to znany wałbrzyski działacz społeczny, związkowy i opozycjonista z okresu PRL. W czasie stanu wojennego był internowany, a na Dolnym Śląsku współtworzył struktury NSZZ „Solidarność”. W sierpniu 1945 roku wraz z rodziną przeniósł się do Wałbrzycha. W 1950 rozpoczął pracę jako zecer w Spółdzielni Wydawniczej Książka i Wiedza. W latach 1957–1982 był zecerem ręcznym i linotypistą w Dolnośląskich Zakładach Graficznych w Wałbrzychu. Od 1958 roku działał w Radzie Zakładowej, był
społecznym inspektorem pracy oraz przewodniczącym Komisji Ochrony Pracy w DZG. W 1971 ukończył Liceum Wieczorowe w Wałbrzychu.
Od września 1980 angażował się w tworzenie NSZZ „Solidarność”. Pełnił funkcję sekretarza Komitetu Założycielskiego w DZG, działał w Komisji Zakładowej oraz Zarządzie Regionu „S” Pracowników Branżowych Przemysłu Poligraficznego we Wrocławiu, jak również w Komisji Krajowej „S” branży poligraficznej w Szczecinie. W 1981 roku wydrukował 50 tys. ulotek pt. Apel, nawołujących do bojkotu prasy kontrolowanej przez komunistyczne władze, postępowanie przeciwko niemu umorzono 29 grudnia 1981 roku.
W dniu 15 grudnia 1981 roku został internowany, przebywał kolejno w aresztach: KW MO w Wałbrzychu, Areszcie Śledczym w Świdnicy oraz ośrodkach odosobnienia w Kamiennej Górze i Głogowie. Zwolniono go 15 czerwca 1982. W styczniu 1983 roku przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Był współzałożycielem Komitetu Pomocy Więzionym i ich Rodzinom w Wałbrzychu oraz członkiem Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego we Wrocławiu (1983–1989). Drukował i kolportował wydawnictwa drugoobiegowe, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Tygodnik Mazowsze” i „Biuletyn Małopolski”. W latach 1984-1989 aktywnie działał w Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy kościele św. Józefa Robotnika w Wałbrzychu.
W 1985 uczestniczył w głodówce rotacyjnej w krakowskim kościele Narodzenia NMP w Bieżanowie. Służba Bezpieczeństwa wielokrotnie go zatrzymywała i przesłuchiwała.
W latach 1987–1990 pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Uzdrowisk Szczawno-Jedlina-Zdrój. Od 1988 był sekretarzem Komitetu Odnowy Solidarności w przedsiębiorstwie, a od 1989 członkiem Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” oraz przedstawicielem załogi w Radzie Pracowniczej. Współorganizował wałbrzyski oddział Polskiego Towarzystwa Opieki Paliatywnej i objął jego przewodnictwo. Był aktywnym członkiem i wiceprezesem Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Wałbrzychu oraz współzałożycielem Międzyzakładowej Organizacji Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność” w tym mieście.
Został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (przyznany przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę) oraz Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości Semper Fidelis. Uhonorowanie Pana Józefa Zalasa zaszczytnym tytułem „Zasłużony dla Miasta Wałbrzycha”, będzie również wyrazem docenienia odwagi i zaangażowania opozycji antykomunistycznej w Wałbrzychu.
