Prawie pięćdziesiąt osób wysłuchało, bogato ilustrowanego zdjęciami, wykładu na temat architektury ludowej okolic Wałbrzycha. Niestety większość ilustracji pochodziła z przedwojennych publikacji, ponieważ większość obiektów uległo już zniszczeniu.
Do połowy XVIII wieku w budownictwie wiejskim naszego regionu obowiązywało drewno, a strome dachy były kryte słomą. Domy miały konstrukcję belkową (ściany z ułożonych na sobie belek) lub szachulcową, która była tańsza ze względu na wypełnianie drewnianego szkieletu ścian gliną zmieszaną ze słomą. Rzadko zdarzały się domy przysłupowe.
Od drugiej połowy XVIII wieku ze względu na ochronę lasów i zagrożenie pożarami, Fryderyk II Wielki zakazał budowania wyłącznie z drewna. Dopuszczalne było budowanie na murowanym parterze szachulcowego piętra. Dachy musiały byś kryte dachówką, łupkiem lub ewentualnie gontem. Łupek służył nie tylko do krycia dachów. Często zastępował deski przy pokrywaniu szczytowych ścian budynków, do których łupkowe płytki przybijano gwoździami.
Budynki tego rodzaju powstawały na Dolnym Śląsku jeszcze w latach dwudziestych XX wieku. Wiele z nich nie przetrwało próby czasu, inne zostały przebudowane w nowocześniejszym i wygodniejszym stylu. Są jeszcze miejsca, gdzie można spotkać pojedyncze egzemplarze, między innymi: w Strudze, Starych Bogaczowicach, Unisławiu, Walimiu czy Jedlinie – Zdroju.
Ostatnie w tym roku, organizowane przez Pracownię Regionalną Biblioteki pod Atlantami, spotkanie z doktorem Łuczyńskim odbędzie się 22 listopada. Będzie wtedy mowa o tym, co kiedyś napisano o naszym regionie w listach, pamiętnikach, raportach i innych dokumentach.
