Los kotów na przestrzeni wieków zmieniał się jak w kalejdoskopie. Przez Kościół uznawane były za relikt pogaństwa i wcielenie szatana. Tępiono je namiętnie w przeróżny sposób, stosując nawet tortury. Wytracenie kociego gatunku hamowały plagi myszy i szczurów, niszczących zboże w spichlerzach zarówno świeckich jak i kościelnych.
Jeszcze jedna krucjata przeciw kotom miała miejsce w oświeconym, wydawałoby się, XIX wieku. Badania nad drobnoustrojami i odkrycia, jakich w tej dziedzinie dokonał Ludwik Pasteur, uświadomiły ludziom, że zwierzęta roznoszą bakterie. Narastająca fobia uderzyła także w koty, które wcześniej zyskiwały w oczach ludzi.
Tymczasem w Anglii, znanej z zamiłowania do hodowli psów i koni, od połowy XIX wieku zaczęła rozwijać się także hodowla kotów. Pierwsza oficjalna wystawa miała miejsce w nieistniejącym dzisiaj Crystal Palace w Londynie w 1871 roku.
Zaprezentowano wówczas brytyjskie koty krótkowłose i koty perskie. Pomysłodawcą był przyrodnik i malarz Harrisom Weir. Koty stały się jego pasją. Weir podjął się pierwszej próby określenia standardów różnych ras kotów i był założycielem oraz prezesem National Cat Club.
Współcześnie kalendarz jest szczelnie wypełniony terminami wystaw różnej rangi. W dniach 4 i 5 września w Hali Lekkoatletycznej im. Olimpijczyków Wałbrzyskich na Nowym Mieście odbyła się wystawa, na której zaprezentowano około 250 kotów z Polski, Czech, Norwegii, Finlandii, Niemiec, Słowacji, Szwecji, Danii, Holandii, Austrii, Rosji i Węgier.
Wystawa odbyła się pod auspicjami Federation Internationale Feline – FIFe (Międzynarodowa Federacja Felinologiczna). Jest to największa organizacja hodowców kotów, wyznaczająca standardy ras i ustanawiająca kategorie konkurencji.
Rasy kotów podzielone są na cztery kategorie: koty egzotyczne i perskie, koty półdługowłose, koty krótkowłose i koty orientalne. Ponadto podzielone są według płci i wieku. Hodowcy, z którymi rozmawialiśmy, twierdzą, że opanowanie niezbędnej wiedzy to spora sztuka. Samych określeń barw i odcieni futra są chyba setki.
Niektóre rasy mają ciekawą historię, na przykład Ragdool, czyli szmaciana lalka, nazwana tak, ponieważ kot wzięty na ręce całkowicie rozluźnia mięśnie i staje się bezwładny. Rasa odkryta (stworzona) przypadkowo w połowie XX wieku w Kalifornii. Potrącona przez samochód kotka o imieniu Josephine była leczona na miejscowym uniwersytecie. Z dobrym skutkiem, choć podobno podawano jej środki mutagenne. Znawcy tematu twierdzą, że jest to mało prawdopodobne. Jest jednak faktem, że urodzone później przez Josephine potomstwo miało wspomniane wyżej cechy, a kod genetyczny tej rasy bardzo się różni od kodu innych ras kotów. Własne wyjaśnienie tej zagadki miała Ann Baker, która przyczyniła się do rozpowszechnienia tej rasy. Uważała mianowicie, że ten kot jest ogniwem łączącym człowieka z kosmitami…
Innym ciekawym kotem jest Turecki Van, zwany też Kurdyjskim Vanem lub tureckim kotem pływającym. Jest to naturalna rasa znad jeziora Van. Jak twierdzą miejscowi, od tysięcy lat oswojona z wodą i ludźmi. Kilkadziesiąt lat temu koty te trafiły do Anglii za sprawą turystek, zachwyconych ich urodą.
Z kolei koty bengalskie są wynikiem dziwnego pomysłu amerykańskiej biolog Jean Mill, która za pomocą krzyżówek kotów domowych i dzikich kotów bengalskich, postanowiła wyhodować rasę o barwie lamparta i usposobieniu kota domowego. Dwa dziesięciolecia eksperymentów dały rezultat w latach osiemdziesiątych XX wieku.
Kot syberyjski to rasa całkowicie naturalna i nieskalana przez człowieka. Pierwsze egzemplarze trafiły do hodowców na Zachodzie dopiero w 1990 roku. Można powiedzieć, że uratował je Związek Radziecki, nie pozwalając obcym na penetrację swojego terytorium. Dzięki temu te piękne koty mogły sobie hasać po bezkresnej tajdze nie niepokojone.
To oczywiście jedynie kilka przykładów. Ras kotów jest ponad sto i pewnie trwają prace nad nowymi.
Wystawa kotów to nie tylko zwierzęta. Zwiedzający wystawę mogą przebierać w kociej karmie, odżywkach, kosmetykach i przeróżnych gadżetach, o których dawniej kotom się nawet nie śniło. Swojemu pupilowi można kupić koszulki z różnymi napisami, ale jeżeli mamy łysego kotka rasy Sfinks, praktyczniejsze będą sweterki oraz bluzy. Dla kota – kibica mamy biało – czerwoną koszulkę i bandamkę. Jeżeli natomiast kot woli czynne uprawianie sportu, kupujemy dres. Były także różne łóżeczka, od prostego tapczanika niczym w hotelu robotniczym, po eleganckie łoża z konstrukcją na baldachim. Nam jednak najbardziej spodobały się antykoncepcyjne majtki, reklamowane następująco: ”kocur nie pokryje, kotka nie będzie pokryta”.
Na koniec kilka niepodważalnych ludowych prawd związanych z kotami:
Ujrzenie w drodze do szkoły białego kota to zapowiedź nieuchronnych kłopotów. Aby zapobiec nieszczęściu, należy albo splunąć, albo obrócić się wokół własnej osi i przeżegnać się.
Biały kot dostrzeżony na drodze przynosi szczęście.
Kto zobaczy jednookiego kota, powinien splunąć na kciuk, przypieczętować nim wnętrze dłoni i wypowiedzieć życzenie. Życzenie się spełni.
Przekraczanie strumienia z kotem na rękach przynosi pecha.
Czarny kot przebiegający komuś drogę przy blasku księżyca oznacza śmierć podczas epidemii.
Spotkanie kota w pierwszy dzień nowego roku to dobry znak.
Trzy czarne koty zobaczone na raz wróżą powodzenie.
Jeżeli kot kichnie na pannę młodą w dniu ślubu, małżeństwo będzie szczęśliwe.
