To już kolejna operowa realizacja, jakiej w Wałbrzychu podjęła się artystka Anna Długołęcka. Jednak tym razem dominowały anioły z cukrowej waty, dziwnie ofoliowane stwory oraz dyskotekowe gadżety.
„Don Giovanni” Mozarta, to dzieło opowiadające o losach tytułowego bohatera, którego zainteresowania oscylują głównie wokół zabawy i miłosnych podbojów. Do swych intryg wciąga kolejnych protagonistów widowiska, jak: Donna Anna, Donna Elvira, Don Ottavio, Zerlina oraz Masetto.
Długołęcka zrezygnowała z tradycyjnego statycznego wykonywania muzyki wokalnej przez aktorów na rzecz współczesności, gdzie inscenizacja operowa traktuje śpiew jako jeden z elementów gry aktorskiej. W tym przypadku właśnie gra aktorska w pełni podporządkowana została ogólnemu zamysłowi inscenizacyjnemu reżyserki.
Na scenie (usytuowanej w Hotelu Maria) wystąpili profesjonalni śpiewacy operowi w pełnej krasie, dający niesamowite popisy wokalne, dzięki czemu w pełni wykorzystano środki i możliwości wyrazu teatralnego, wśród których podstawowe znaczenie mają właśnie muzyka i śpiew.
Lukrowane aniołki
"Don Giovanni” Długołęckiej toczy się swoistego rodzaju dwoma nurtami, które zamiast współgrać z sobą, to niepotrzebnie się przecinają, wprowadzając szum komunikacyjny.
Anioły oprawione w watę cukrową, dziwne postaci okutane w folie budowlane, a wszystko to zwieńczone dyskotekowymi gadżetami psuje wybijając widza oraz odciągając od meritum widowiska. Ta niepotrzebna mieszanka konwencji zaprzecza temu jakoby opera była par excellence teatrem.
Opera „Don Giovanni” pozbawiona jest konsekwencji, przez co odbiorca nie potrafi obiektywnie ocenić trudu
włożonego w role aktorsko-wokalne, ani zaangażowania młodzieży, stanowiącej zdecydowaną przewagę obsadową.
„Don Giovanni” W.A. Mozart
reżyseria i inscenizacja – Anna Długołęcka
oprawa muzyczna – Przemysław Neumann, NewMan Orchestra, Opera Poznańska, Opera Wrocławska
choreografia – Edyta Kasprzyk
stylizacja i kostiumy – Anna Długołęcka, Marta Wosak
charakteryzacja – Marta Wosak, Anna Długołęcka, Sebastian Maciaszek
